28-4 Portomarín - Coto (33 km)

Vanuit ons kamertje op tweehoog kijken we uit op de Romaanse kerk van San Juan (foto). Ook zijn er donkere wolken te zien. Ontbijt in een bar. Op tv is de voorspelling regen. Wij hebben vandaag ongeveer 3 x 10 min. regen, rest 40% zon.

We moeten terug naar de brug, maar we nemen nu een voetgangersbrug. Het landschap lijkt wat op de Ardennen. Later blijven we uren lang in de buurt van de drukke C535 lopen. Er zijn veel pelgrims onderweg, o.a. een grote groep Italianen (foto). Zij lopen met een minimaal rugzakje van de Italian Tourist Club, en er rijdt een busje heen en weer voor verzorging. Soms volle zon, dan weer regen, dus poncho uit en aan.

In Ventas de Narón is een restaurant waar alle Italianen heen gaan en een bar waar wij ons te goed gaan doen aan een bocadillo met cola cao. Bij het plaatsje Ligonde staat een oude ‘cruceiro’, een stenen kruis met afbeeldingen van de kruisiging en het leven van Maria (foto). Dit soort kruisen is in Galicië nog op veel plaatsen te vinden. Ergens zien we twee fietsers die, midden op de weg, hun regenkleding uit doen. Het is een Nederlands echtpaar van Santiago op terugweg naar Nederland.

In het oude stadje Palas de Rei drinken we nog wat. Via een mooi pad gaan we verder. We passeren een Nederlands echtpaar. De man zit bij een muur zijn behoefte te doen, de vrouw staat er op de weg wat ongemakkelijk bij. Vol begrip gaan we snel verder. In het dorp San Xulian staan verschillende mooie ‘hórreos’ , kenmerkende Galicische maïsopslagplaatsen die op een verhoging zijn gebouwd (foto).

Om ongeveer 17.45 zijn we in het gehucht Coto. Het ligt aan de N547. Er is een restaurant dat “Die Zwei Deutsch” heet, een hostal en een casa rural “Casa de los Somoza”. Dat laatste staat Kees erg aan, maar we hadden besloten 700 m verder te gaan overnachten in de gemeentelijke herberg Leboreiro. In ons gidsje wordt het beschreven als “Spartaans, 20 ligplaatsen op de grond”, maar je bent pelgrim of niet. In Leboreiro kunnen we het niet vinden, en niemand weet het daar. Toch vinden we een vrouw die zegt dat het gesloten is omdat degene die het moest schoonmaken niet betaald werd. Overmacht, dus lopen we terug naar de casa rural. We worden hartelijk ontvangen door de vrouw des huizes. Het is een zeer stijlvolle gelegenheid. We hebben een prachtige kamer. Er is ook een jong Deens echtpaar waarvan de vrouw behalve Deens ook Duits, Engels, Frans en Spaans spreekt. We eten in een kleine gezellige ruimte met open haard, want de eetzaal is te groot voor vier man. De moeder van de vrouw des huizes zit aan een tafel te fröbelen. Het diner (kippensoep / frites + gefrituurde kaasbolletjes + paprikaslierten met tonijn / taartje met whisky / 2x drankje van het huis / koffie na) wordt opgediend door de heer des huizes en smaakt heerlijk. Ontberingen wennen snel. Om 23.30 in bed.