23-4 Rabanal - Ponferrada (34 km)

Ondanks de activiteiten gisteravond toch om 7 uur op. We hebben een probleem. Ben heeft ons een kistje met 4 flesjes port geschonken. Wij zijn duidelijk ver van het moment dat we die flesjes gaan nuttigen. We zouden dus het kistje mee moeten nemen. Bezwaren: gewicht en ruimte, maar nog meer de kwetsbaarheid. Met de rugzakken wordt nogal ruw omgegaan en breuk is goed denkbaar. We besluiten het kistje cadeau te doen aan Mike en Anja, die ons zo goed gematst hebben. Ze zijn er erg blij mee.

Om 8 uur weg. Ben staat al op ons te wachten voor afscheid en een paar foto´s (3x foto). Ben rijdt dan weg en wij gaan lopend op weg. Het weer is voorlopig prachtig, evenals de bergachtige omgeving. Ik heb mijn oude schoenen achter op de rugzak gebonden, ze schoppen bij het lopen voortdurend op de rug (foto). Het is druk met pelgrims op het pad (foto). Het is een prachtig pad met mooie vergezichten. Vaak lopen we tussen bloeiende struiken, waarbij hier de gele brem en paarse heide zwaar favoriet zijn (foto).

We lopen door het dorpje Foncebadón. Vroeger was dit een belangrijke pleisterplaats voor pelgrims waar een herberg, een klooster en een kerk stonden. Er is meer dan duizend jaar geleden zelfs een Spaans Concilie gehouden. Nu lijkt het dorp vrijwel verlaten en zijn de meeste gebouwen tot ruines vervallen. Het was bij pelgrims niet geliefd vanwege de wilde honden. Shirley MacLaine was hier zo verschrikkelijk bang voor volgens haar bekende boek uit 1994 “Voettocht naar Santiago de Compostela”. Ook Hans Peter Kerkeling vertelt in zijn boek “Ik ben er even niet” over de (tamme) honden die hij hier ziet. Wij komen geen hond tegen.

Er moet flink geklommen worden. Links zien we besneeuwde bergtoppen. Er komen steeds meer wolken, maar dat maakt het landschap alleen maar indrukwekkender (foto). We moeten over een pas van 1504 m hoog die daarmee de hoogste van de hele Camino is. Om 10 uur zijn we over die pas bij het beroemde Cruz de Ferro (2x foto). Het is een ijzeren kruis dat op een boomstam van 5 m hoog is bevestigd. Nadat de boomstam twee keer is gebroken bestaat hij nu gedeeltelijk uit metaal. Pelgrims leggen bij dat kruis een steen die ze van huis hebben meegenomen, als symbool van de last die ze met zich meedragen en waarvan ze zich door hun pelgrimstocht kunnen bevrijden. Kees heeft een kleine ronde steen uit zijn tuin meegenomen. We proberen hem op de foto wat groter te doen uitkomen (foto). Ik leg met wat weemoed mijn oude stappers (merk Tecnica) bij het kruis (2x foto). Ik heb er een kleine 3000 km mee gelopen. Helaas is het zwaar bewolkt, zodat de foto´s niet de prachtige omgeving kunnen laten zien. Ted is er ook en loopt vandaar verder met een jonge Spaanse vrouw.

Na het Cruz is het mistig. Het pad bestaat uit gladde leisteen (foto). Wat later begint het flink te regenen. Ik trek de trui uit en mijn regenbroek en poncho aan (kost me 8 minuten), terwijl Kees langzaam doorloopt. Ik moet Kees weer inhalen, maar dat valt niet mee. Het pad is nu smal en modderig met klimmen en dalen. Bij het bergdorpje Manjarin zie ik een rommelige half vervallen ‘albergue’ uit de regen opdoemen. Buiten staat een half open hokje met het opschrift “WC”. Het schijnt een bekende herberg te zijn waar oude tempeliersgebruiken, wat die ook mogen zijn, in ere gehouden worden. Met wat schroom ga ik er naar binnen om te zien of Kees daar is. Niet te zien, dus snel verder. Bij het hoogste punt bereik ik Kees. Het weer klaart op en we kunnen weer genieten van het moois dat we zien. Voorlopig zijn dat wolkenpartijen die nog tussen de bergen hangen (2x foto)

Voor het dorpje EL Acebo zien we een bord met Casa Josefina (foto). Iets verder ligt plotseling het dorpje aan onze voeten. In de bar bestellen we de gebruikelijke bocadilla met chocolademelk. Grappig is dat we in deze volle bar driekwart van de mensen kennen. Als we vertrekken komt Franz net binnen. De zon begint te schijnen. De natuur wordt steeds mooier. De sneeuwbergen komen weer voor de dag (foto). De berghellingen zijn bezaaid met paarse heidestruiken, lichtgele brem en ook gele brem (foto). We zien nu veel soorten bloemen, waaronder het zonneroosje of citus (foto), een prachtige tocht. Het wordt warm in de zon en de truien gaan uit.

In een dal ligt Molinaseca aan een riviertje. Daar nemen we een ijsje en een koel drankje. Iedereen zit in de schaduw. Vanwege het mooie weer besluiten we door te lopen en dan morgen wat minder kilometers te maken. Om 17.30 zijn we in Ponferrada. Hier nemen we een hotelletje om de kleren en onszelf eens goed te kunnen wassen. We gaan Ponferrada verkennen. Het is een flinke stad met een leuk historisch centrum wat gedomineerd wordt door een prachtig groot kasteel (van ong. 1200) van de Tempeliers (foto). Het is nu net (19 uur) gesloten, maar morgen om 11 uur willen we het toch gaan bezichtigen. Op het plein bij kasteel drinken we wat op een terras. Ted en het Spaanse meisje schuiven aan.

Over het eten ontstaat een misverstand. Ik heb weinig honger en stel voor een paar tapas te nemen. Dat doen we. Dan gaan we naar een mooi modern Italiaans restaurant wat we eerder gezien hebben. Kees heeft nog steeds honger en wil daar uitgebreid gaan dineren. Hij beschouwde de tapas als een appetizer. Als compromis neem ik daar een eenvoudig hoofdgerecht, terwijl Kees er extra een voorgerecht bij neemt. Om 11.30 gaan we slapen.

Minka, Loek & Mia en Nico Leegwater bedankt voor jullie reacties. Let niet op taalfouten want ik moet dit in grote haast typen en een taalspeller heb ik niet. Verder gaat het ons goed en natuurlijk de groeten van ons.