20-4 Leon - San Martin del Camino (28 km)

Gisteren laat naar bed, dus vandaag uitgeslapen. Als we om 9.45 vertrekken begint het te regenen. We nemen maar eerst een ontbijtje in een luxe cafetaria, waar op deze vroege zondagmorgen alleen een kelner aanwezig is. Daarna is het droog. Het voormalige prachtige pelgrimshospitaal San Marcos is verbouwd tot luxueuze parador (foto). Via een mooie oude pelgrimsbrug over de Rio Bernesga (foto) verlaten we Leon.

Op weg naar de voorstad Trobajo del Camino kopen we bij een kraam warme churros (foto), een typisch Spaanse snack. In Trobajo zien we weer een aantal ondergrondse huizen. Het zijn kleine huisjes die half in en half boven de grond gebouwd zijn. Ze zijn overdekt met grond die met gras begroeid is (foto). In La Virgin del Camino staat een zeer moderne bedevaartskerk (foto). Binnen is het een zeer grote ononderbroken ruimte, best wel indrukwekkend.

Iets verder kunnen we kiezen uit twee routes. We nemen die welke 3 km korter is. Nadeel is dat hij naast de N120 loopt, voordeel is dat op een gunstige afstand een albergue (in San Martin del Camino) is. In San Miguel del Camino staat van een kerkje alleen de toren nog overeind. Zoals alle torens is die getooid met ooievaarsnesten (foto). Lange tijd lopen we net tussen de buien door. We passeren daarbij een jonge vrouw uit de Filippijnen, die een beetje koket met een oranje parasol loopt. Het zonnetje begint zelfs te branden en we trekken de trui uit. Een kwartier later begint het hard te regenen.

We lopen een tijd op met Anne-Malle Hallik, een 66-jarige dame uit Tallinn, Estland. Ze is gids en spreekt uitstekend Engels. Ze is gestart in Bilbao om de Noordelijke Camino te lopen, maar dat beviel niet (eenzaam, Basken niet aardig, enz.) Ze is toen naar Burgos gelopen, en van daar de Camino Francis gaan volgen. Toevallig is er een groepje pelgrims uit Estland, en daar loopt ze nu mee. Van dat groepje van 5 zijn er al 2 naar huis, maar 3 zijn er nog over. Eén is een 48-jarige ´priest´, Illar Hallaste, die met zijn dochter Monika loopt. Monika is 26 en arts in Finland. De ´priest´ heeft 8 kinderen, we willen nog uitzoeken hoe dat zit. De derde man, Raimond Kadak, is 34 jaar en zakenman. Op een foto uit Leon staan ze alle vier (foto). We drinken en eten wat met hen in een bar in Villadangos del Páramo (foto’s 2x). In San Martin del Camino slapen ze in de nieuwe albergue Vieira, een 100 m van onze albergue vandaan.

Nagekomen: Op 31 juli ontving ik van Anne-Malle een briefje met informatie en een aantal foto’s, geschreven op 17 juli. Ze had geen adres van ons, maar richtte de brief aan “Kees van Straaten en Dik Daub, Friends of Camino de Santiago, Woonplaats, Holland-Netherlands” en die brief kwam dus in twee weken aan. Een aantal foto’s en de informatie heb ik in dit dagboek opgenomen.

Wij hebben in onze albergue een heel klein kamertje met 2 bedden. Kamertje, avondeten, ontbijt en gratis internet kost ons totaal € 38. Wel klaagt iedereen over de kou in deze herberg. Typen aan de computer valt niet mee, want er is een klein poesje dat telkens op mijn schoot springt, dan op mijn nek klimt en daar tevreden begint te spinnen. Andere pelgrims willen ook internetten, dus ik stop maar. Even de reacties bekeken: Gerrit, Loek & Mia, Jan en Minka, fijn dat jullie zo meeleven. Als ik met mijn oude schoenen bij een Spaanse hakkenbar aankom zetten ze hun hakken in het zand, dus vandaar die nieuwe schoenen. Ze hebben zich goed gehouden, dus ik zie morgen met vertrouwen tegemoet. De foto´s zijn in haast gedownload, dus zonder selectie, juiste plaatsing of onderschrift. Als ik er vanavond nog even bij kan zal ik er proberen iets aan te doen. Verder zijn wij best tevreden met het weer, we vinden dat we nog veel geluk hebben. Groeten aan allen van ons.

Kees heeft inmiddels meer informatie. De ´priest´, Illar Hallaste, is een lutheraanse dominee. Hij is wereldberoemd in Estland vanwege zijn verzet tegen de Russen. Ook Raimond Kadak is geen doorsnee Est. Hij heeft een bureau met ong. 40 medewerkers voor de administratieve afwikkeling van transacties. Hij is een motorfan, hij heeft de ´nacht van Assen´ ook al meegemaakt. Anne-Malle heeft nog een leuk verhaal als ze hoort dat wij uit Woonplaats komen. Er staat in de hoofdstad Tallinn een eeuwenoude toren die de ´toren achter het huis van de Grusbecke´ (‘Grusbeke-Tagune Torn’) genoemd wordt (foto’s 2x). Zij spreken het uit als ´groesbekke´.

Als we moeten eten is het gruwelijk koud in de eetzaal, ze hebben de deur open laten staan en er is geen verwarming. Onder leiding van Angelo, een Italiaan uit Zuid Sardinië die alleen maar Italiaans spreekt en alles maar niks vindt, lopen we rondjes om de tafel om warm te worden. Aan onze tafel schuiven, behalve Angelo, ook aan Franz, de Duitser uit Beieren en een Duits vrouwtje dat geen vlees eet en geen alcohol drinkt. Later komt Birgit, een vrouw uit Insbruck die zich eerst in een bar een beetje warm gedronken heeft, er ook bij zitten (foto’s). Aan een tweede tafel zit een echtpaar uit Canada en een Nederlands meisje. Angelo vindt de soep dus niets en vraagt of er geen kaas bij kan. Omdat het zo koud is wil hij grappa bij de maaltijd. Hij (en dus wij ook) krijgt dat allemaal. Het eten is best goed voor de prijs van € 8 (met toetje en wijn). Het wordt al met al een heel vrolijke boel waarbij de kou niet langer gevoeld wordt.