4-5 Olveiroa - Cabo de Fisterra (35 km)

We vertrekken om 8 uur. Het regent en we gaan in volle bepakking. Gelukkig heb ik gisteren niet vergeten mijn was van de lijn te halen. Aan een pelgrim, die in de deuropening staat, vragen we welke kant we op moeten. Hij wijst ons de weg, maar die blijkt niet goed te zijn. We zoeken nog als we diezelfde pelgrim tegenkomen. Van anderen had hij begrepen ons verkeerd geïnformeerd te hebben, en dus was hij er snel op uitgetrokken om zijn fout te herstellen. Een aardig gebaar.

Binnen een kwartier is het droog en dus de poncho’s snel in de rugzakken. We lopen langs een fraai pad op een berghelling met boven ons windmolens gedeeltelijk in de wolken (foto) en diep beneden ons een rivier (foto). Vóór Hospital komt de blonde Neurenbergse ons onverwachts tegemoet. Ze redt ons voor de tweede keer want weer we zijn net verkeerd gelopen. Ook zij is blij want ze dacht op weg te zijn naar Muxía, maar wij weten dat haar afsplitsing enkele kilometers verderop is. In een bar voorbij Hospital nemen we een koffie met cake. De Neurenbergse zit er ook en de man uit Maastricht arriveert als wij weggaan.
De bar ligt vrij eenzaam (foto) en de volgende is 15 km verder, een prima afstand. Er is ook een fabriek, een “wolkenfabriek” volgens Kees (foto). Iets verderop is de splitsing Fisterra en Muxía, heel duidelijk aangegeven (foto). Ergens kruisen we een verharde weg met een oud kruis (“Cruceira das Neves”) in het midden (foto). Vlakbij is de verlaten "Ermita de Nosa Senora das Neves" (foto). We gaan vanaf hier in zomertenue. Er is een klein kapelletje bij. Daar liggen allerlei spullen, waaronder een leeg Heineken bierblik. In een kastje staat achter een glazen deurtje (foto) een dik schrift waarin je gevoelens kwijt kan. Ik heb er iets in het Nederlands in geschreven.

We lopen verder over stille paden door het verlaten zonnige land (foto). Op 20 km vanaf het eindpunt zien we plotseling tussen de bergen door in de verte vaag, maar onmiskenbaar, de zee (foto). Daarna gebeurt dat vaker (foto). En dan, bij een bergpas, zien we de Braziliaan en het Waalse echtpaar elkaar fotograferen. En ja hoor, daar zien we diep onder ons, maar dichtbij, de zee. De Braziliaan vereeuwigt ons ook (foto). Over de met brem begroeide berghelling zien we het stadje Cee liggen in een baai (foto). We moeten er naar toe (foto). In Cee, of in het er tegen aan gelegen Corcubión, willen we wat drinken en een bocadillo eten. Het kost ons moeite een bar te vinden. Als we dan tenslotte een bar vinden hebben ze geen bocadillo’s. Zowel Cee als Corcubión zijn grote plaatsen, dus wij verder op zoek. Aan zee vinden we een mooie gelegenheid waar we heerlijk buiten op het terras kunnen zitten. Het is zondagmiddag en erg druk.

Om in Fisterra te kunnen komen moeten we naar de volgende baai over een bergrug. Daartoe klimmen we in Corcubión achter de huizen langs via een éénpersoonssteegje een eind steil omhoog. Maar dan hebben we het ergste achter de rug en zien we over de baai Fisterra en de kaap met de vuurtoren liggen (foto). We moeten nog wel een km of 10 lopen, maar het is een route met mooie vergezichten of uitzichten op diepe baaien (foto). We blijven dalen tot we het strand bereiken (foto).

Als we Fisterra binnen wandelen passeren we een drietal dames. Eén vraagt of we een pension zoeken. Nee we zoeken een hostal of iets dergelijks. Zij heeft wel wat zegt ze. We gaan mee zonder er veel vertrouwen in te hebben, maar dat is misplaatst. Ze heeft een mooie grote Hospedaje, “Lopez” is de naam, in het centrum. De keurige kamer met 2 bedden en badkamer op de gang kost € 25. We hebben uitzicht op zee en het haventje (foto). Beneden heeft de dame een aantal kabouters en dergelijke opgesteld waar ze heel trots op is (foto). We lopen eerst naar de albergue voor een certificaat van het traject Santiago naar Fisterra (foto). Dan uitzoeken waar en wanneer de bus naar Santiago morgen vertrekt en ten slotte het zeer verdiende pilsje vanwege het bereiken van Fisterra (foto).

Toch moeten er nog twee dingen gedaan worden. We zitten nog 2,5 km af van het echte eindpunt, bij de km paal met 0,000 km die staat op Cabo de Fisterra bij de vuurtoren én we willen de zon daar zien ondergaan. Eigenlijk moeten we nog spullen verbranden op het strand, maar we weten niet op welk strand, en we hebben ook niets om te verbranden. We lopen langs de verharde weg omhoog richting vuurtoren. Plotseling zien we hem na een bocht (foto). Nog een 500 m verder zijn we bij kilometerpaal 0,000 en de vuurtoren (2x foto). Het is ongeveer half negen en de zon wil nog niet echt zakken (foto). Wel verlicht de zon de vuurtoren mooi (foto) maar hij zal pas na half tien onder gaan. Er is een cafetaria op de kaap en daar wachten we in het zonnetje tot het zover is.

Dit uur ervaar ik wel degelijk als een heftig gebeuren. Te bedenken dat de pelgrims vele eeuwen geleden ook hier op het 'einde van de wereld' dit gebeuren angstig gadesloegen (de meeste pelgrims hadden nog nooit de zee gezien). Wat zou er gebeuren op het moment dat de zon verdween? Wij zien hem prachtig ondergaan (2x foto).

Het was zeker een emotionele dag vandaag: de laatste kilometers met Kees gelopen. Morgen is het lopen voorbij en gaan we met de bus naar Santiago. Wanneer we terug naar Fisterra lopen is dat niet ongevaarlijk omdat het in de ‘schaduw’ van de kaap al duister is en er toch nog auto’s op de weg rijden.

We willen deze bijzondere dag niet besluiten met een pelgrimsmenu. We hebben in Fisterra een restaurant “El Fin de Camino” gezien. Dat lijkt ons een passende gelegenheid om te gaan eten. Het bargedeelte zit vol mensen die naar een voetbalwedstrijd zitten te kijken, de eetzaal is leeg. We bestellen het één en ander, maar dan blijken we eigenlijk toch zelf een pelgrimsmaaltijd besteld te hebben: een salade vooraf, vlees met frites en een toetje na. Een fles wijn er bij. Het vlees is van redelijke kwaliteit, maar wel erg veel. We zijn 3x zoveel kwijt als aan een pelgrimsmenu. Gelukkig is dat niet echt belangrijk.