3-5 Negreira - Olveiroa (33 km)

Weg om 8.15 uur. Duits meisje blijft ziek achter. Prachtig weer. Vlak bij de refugio staat een leuk kerkje (foto) nog niet eens zo oud (18e eeuw). Kees loopt door. Even verder is een splitsing, ik zie Kees noch links noch rechts. Volgens mij is het duidelijk dat rechts de route is. Na 50 m keer ik naar de splitsing terug om nog eens goed te controleren of de route echt duidelijk is. Mijn inziens is er geen misverstand mogelijk. Inmiddels moet Kees al een stuk verder zijn. Snel verder, maar het pad kronkelt nogal zodat ik Kees niet in het oog kan krijgen. Wel is duidelijk dat ík goed zit. Bij een straatweg moet ik links deze weg op, maar Kees nergens te zien. Ik ga de weg op zolang ik dit punt in de gaten kan houden. Ik probeer Kees te bellen maar krijg zijn voicemail. Na een tijdje zie ik hem de weg opstappen. Hij blijkt inderdaad toch linksaf gegaan te zijn, ook na studie van de splitsing. Het is weer prima weer, een ietsje sluierbewolking.

We komen in een eucalyptusbos met vele omgewaaide bomen. Eén precies bij een steen met een schelp (foto). Kees vraagt zich af of dit een teken is. Het pad wordt heel landelijk met veel bloeiende gele brem (foto). Op de achtergrond heuvels met veel gigantische windmolens. Na Vilaserió wordt het wat vlakker (foto). We halen de blonde Duitse uit Neurenberg in. Ze loopt zingend met een oordopje in en neemt al zwaaiend met haar toestel links en rechts foto’s. We lopen verkeerd, maar zij roept ons terug.

Overal in deze streek zie je zogenaamde ‘hórreos’ (foto). Dit zijn schuurtjes op palen. Tussen de palen en het schuurtje is een grote, meestal ronde platte steen, aangebracht. Ongedierte zoals muizen kunnen zo het schuurtje niet bereiken. Daarmee heeft de boer een voorraadschuur waar hij zijn oogst zoals maïs, graan enz. in kan drogen en bewaren.

In Maroñas verwachten we een bar, maar hij is 1 km verder. Verheugd zien we het uithangbord (foto). We kiezen een tafeltje half in de schaduw, rugzak af en schoenen uit. We bestellen een cola cao en een bocadilla. Snel daarna strijken daar ook neer de Duitse uit Neurenberg, een Braziliaan die in Canada woont en het jonge Duitse meisje, allen bekend uit de refugio in Negreira. Het meisje maakt een foto van ons (foto).

Het is warm en de fut is er uit. We zien geen kans de drie die eerder vertrokken zijn weer in te halen. Na een klim zien we rechts het Encoro de A Fervenza, een groot meer (foto), of is het een inham van de zee? Het zicht van water doet ons versnellen. Bij een beek passeren we het Duitse meisje, dat daar haar blaren verzorgt. In Corzón zien we een mooi voorbeeld van die typische begraafplaatsen met ‘verticale’ familiegraven. Hier staat ook een oud torentje en een Gallisch kruis bij (foto).

Vlak voor Olveiroa krijgen we de anderen in het oog, maar we halen ze niet meer in voor de refugio. Daarmee hebben we weer geluk. De beheerster is er even niet, maar er ligt een briefje om maar een vrij bed te bezetten in één van de, duistere en vol met stapelbedden staande slaapzalen. De laatste bedden zijn net door onze voorgangers bezet. Wij wachten op de beheerster en melden dat alles vol is. Nee, zij heeft nog een apart huisje (foto) met beneden één stapelbed en boven drie slaapplaatsen. Het is ook nu weer bestemd voor gehandicapten. Wij slapen beneden met veel ruimte en toegang tot de grote badkamer. We hebben verreweg de mooiste plaatsen. Boven slaapt het Duitse meisje en een vrij brutale Mexicaan.

Na een wasje en douchen naar het terras van een bar. Heerlijk een paar pilsjes in het zonnetje. Er zitten meer bekenden. Bij het pelgrimsmenu zit een Nederlander uit Maastricht naast ons. Hij loopt de Camino uit Sevilla vandaan.