1-5 Santiago de Compostela

Vandaag zijn we echt in Santiago. We slapen uit tot 8.30. Toch nog even een (laatste?) wasje. Voor het ontbijt is er tijd over om op de website te beginnen foto´s te verwijderen en anderen op de juiste datum te zetten. Ontbijtje nemen we onderweg naar het pelgrimsbureau.

Bij het pelgrimsbureau is het druk, maar het gaat vlot. Men heeft wat moeite met mijn credential (pelgrimspaspoort) omdat mijn stempels niet netjes op volgorde van datum staan, maar toch wordt mijn ´Compostela´ (foto) ingevuld (alles in het Latijn). Behalve toegang tot de hemel, geeft het ook gratis toegang tot het museum van de kathedraal en het pelgrimsmuseum. Bovendien maak je hiermee kans op een gratis maaltijd in de Parador. In de winkel er tegenover koop ik een koker om het kostbare bezit onbeschadigd te kunnen vervoeren.

De kathedraal hebben we gisteren al van buiten en binnen bekeken. Hij is niet zo verfijnd als die van bijv. Reims, maar hij is heel indrukwekkend. De kerk is mooi, maar door zijn grote vleugels heeft het ook wat weg van een paleis. Het grote plein versterkt de kracht van het gebouw (foto). Aan de andere kant van het plein staat het strakke gemeentehuis, vroeger het bisschoppelijk paleis (foto). Een zijkant van het plein, links van de kathedraal, wordt begrensd door het pelgrimshospitaal van de Reyes Católicos (foto, internet). Tegenwoordig is dit prachtige gebouw een parador.

We willen vroeg in de kathedraal zijn om een goede plaats te bemachtigen. De pelgrimsmis begint om 12 uur, maar om 11.10 zitten wij al op een heel aardige plaats met goed zicht op het altaar, en dwars op de zwaairichting van het wierookvat. Als iedereen voor ons gaat staan zien we niet veel meer (foto). Gelukkig worden deze mensen als de mis begint naar de zijkant verwezen. Voor de dienst begint wordt voorgelezen uit welk land de pelgrims komen en waar ze gestart zijn. Dat gebeurt in volgorde van afstand die ze afgelegd hebben. Na pelgrims uit Denemarken wordt in het Spaans gezegd: Twee Hollanders vanuit Holland. Dat zijn wij, we zijn best trots. Dan volgt er een hele lange lijst van nationaliteiten met telkens een vertrekplaats die dichter bij Santiago ligt. De ondergrens is 100 km.

De mis is vrij sober. Een oudere non met een mooie stem fungeert als voorzanger, en zij slaagt er redelijk in met brede armbewegingen de aanwezigen tot meezingen te bewegen. De mis wordt opgedragen door vijf heren. Er is geen koor, en heel weinig orgelmuziek. Op een of andere manier raakt het mij emotioneel veel minder dan ik verwacht had. Anders dan aangegeven is de toegang tot het beeld van Jacobus niet gesloten tijdens de mis. Het is grappig, maar tegelijk storend, benen de trapjes op en af te zien gaan en telkens armen door de gaten om het beeld te zien verschijnen.

Ook de voorstelling met het wierookvat (‘butafumeiro’) is minder spectaculair dan ik had verwacht. Het gebruikte vat (foto) is kleiner dan de echte butafumeiro (is 1,60 m hoog). Toch blijft het een spektakel. Aan het einde van de mis beginnen tenminste vier monniken in paarse pijen (foto opgestuurd door Anne-Malle) aan het touw te trekken en langzaam maar zeker begint het vat enorm te zwaaien door de gehele kerk. In het begin maakt het vat daarbij aan het einde van de slinger woeste bewegingen waarbij je hoopt dat het vat goed vastgeknoopt is. Nu blijkt dat we de verkeerde keuze gemaakt hebben met onze zitplaats. We zien het vat wel goed voor ons heen en weer zwaaien, maar de woeste bewegingen van het vat aan het einde van de slinger gebeurt buiten ons gezichtveld. De kerk ruikt nu sterk naar wierook. Men zegt dat het in de Middeleeuwen nodig was vanwege de stank van de pelgrims. Na afloop van de voorstelling wordt er geapplaudisseerd door de kerkgangers (de kerk is vol, naast de zitplaatsen staan nog honderden mensen) én de priesters. Na afloop van de mis wordt het vat afgeknoopt en door monniken, aan een stok gehangen, afgevoerd (foto).

Als de mis is afgelopen kijken we in een aparte ruimte in de kathedraal. Hier blijkt een baby gedoopt te zullen worden. Het gebeuren is openbaar en alles staat klaar (foto). Eerst komt er nog een speciale mis, en dat is voor vandaag wat te veel van het goede en laten we dus maar zitten.

In een mooie ouderwetse salon drinken we een koffie. Daar ontmoeten we het Deense koppel dat ook sliep in het Casa Rural in Coto. Zij hebben een auto gehuurd en gaan daarmee naar Finisterre. Zij staan er op onze koffie te betalen.

In de stad is het heel gezellig. Bandjes trekken spelend door de stad (foto) en een groep doet dansen in Gallische klederdracht (foto). Ook in de smalle winkelstraatjes is het gezellig druk (foto). We krijgen trek in een hapje en eten wat in Burger King. Daarna terug naar de kathedraal. We ontmoeten Ted uit Eindhoven die net komt aanlopen. We drinken samen een pilsje.

Weer naar de kathedraal omdat wij ook nog het beeld van St. Jacob willen omarmen . Er staat een lange rij, maar het gaat vlug. In de rij staat de Engelsman Peter. Wij sluiten aan. Ik denk een foto te maken van Kees als hij het beeld omarmd (foto van internet). Een monnik die er ook zit grijpt in. Overal hangen bordjes in diverse talen dat hier fotograferen verboden is, maar ik heb ze totaal niet gezien. Gelukkig mag ik wel verder. Ook zien we het Duitse echtpaar uit Keulen weer.

In de kathedraal lopen we de Australische man tegen het lijf. Zijn vrouw Ann is gaan biechten. Hij heeft ons gisteren verteld gratis in de Parador gegeten te hebben. Het was een heel oud gebruik dat arme pelgrims gratis eten kregen in het pelgrimshospitaal, nu dus een Parador, één van de duurste en meest luxueuze hotels van Spanje. Dit hotel respecteert nog steeds de traditie om drie keer per dag gratis maaltijden te geven aan de eerste tien pelgrims die zich melden met hun Compostela. Het lijkt ons een bijzondere ervaring, zodat wij een uur te vroeg ons melden in de garage van de parador voor het diner. Lange tijd staan wij er alleen (foto). We zijn bang alleen te blijven zodat Kees probeert pelgrimvoorbijgangers te interesseren voor de gratis maaltijd, maar die kijken hem aan alsof hij hen oneerbare voorstellen doet. Toch komen er een Fransman en Anne-Malle Hallik, de 69-jarige vrouw uit Estland bij. Daarna nog vier vrouwen, 2 Duitse, 1 Japanse en 1 Italiaanse (foto). Met ons achten melden we ons bij de hoofdingang. Een securityman in uniform vangt ons op (foto) en brengt ons eerst in een klein kamertje waar we zullen gaan eten. Dan brengt hij ons snel (om 8 uur moeten we weg zijn) naar de keuken (foto). Daar krijgen we dienbladen met daarop een tonijnsalade, brood, een hoofdgerecht van rijst met gebakken vis en als toetje een kiwi. Verder voor ons allen 3 flessen witte wijn en 3 flessen water (foto). Het wordt alles bij elkaar een heel gezellige maaltijd (foto). Na afloop leveren we alles in bij de keuken en lopen dwars door het mooie gebouw (foto) door de hoofdingang weer naar buiten. Erg leuke ervaring, goed om te herhalen maandag als we terug zijn in Santiago.

Kees en ik lopen nog eens over de kermis, het is er zeer druk (foto). Er zijn hele grappige en onwaarschijnlijke attracties (foto). Het reuzenrad toornt boven alles uit (foto). We eten nog een zak met churros, een Spaanse lekkernij (2x foto). Als we op een terras met een afzakkertje het volk aan ons voorbij laten trekken komt ook Ted bij ons zitten. Tegen middernacht zijn we in ons hotel terug. Na een mooie dag in Santiago wacht ons morgen de eerste etappe naar Finisterre.