Van Maryport naar St. Bees, 9e dag (37 km)

Vandaag de laatste loopdag en ook de langste. We zijn pas om 8.30 op pad. Het is bewolkt, maar er is regen voorspeld. Na enige tijd vinden we een pad dat wel de Cumbria Coastal Way zal zijn. Al snel lopen we op een pad dicht bij de klif, het pad is deels afgekalfd (foto). Bij Flimby komen we langs de spoorrails te lopen. Er is daar een grote fabriek van Thomas Armstrong waar kratten en pallets gemaakt worden. Meteen daarna volgt een park met windmolens. Omdat we geen kaart over dit gebied hebben is onze angst dat het pad doodloopt op een rivier of iets dergelijks. De rails geeft wel vertrouwen. dat het goed gaat. Het heeft hard geregend zien we op het pad voor Workington. Kees heeft het over het Lake district (foto).
Vlak voor Workington volgen we bij een splitsing de rails, nu geen goede beslissing. We komen bij de rivier Derwent. De trein gaat er over heen, maar de rails is onbereikbaar. We zien richting kust een andere brug, maar we hebben pech, hij is afgesloten wegens werkzaamheden. Het begint hard te regenen. Dus maar weer terug en via een omweg de stad in. Bij het station vraagt Kees de weg en rusten we wat op een zeer tochtig perron. Ik heb slechts een singlet aan met daarover een noodponcho. Prima om te lopen, maar hier ‘ underdressed’. We lopen langs een groot shopping mall. Begrijpen nu dat het centrum in een stadje met zo’n mall uitgekleed wordt. We vragen een man naar een pad langs de kust, maar hij vertelt dat hier het land langs de kust privé bezit en verboden is. Maar volgens hem kunnen we langs het strand nu het nog laag water is. Het lijkt ons geen punt maar dat valt tegen. Eerst bereiken we een hoog hek hoog boven de zee (foto). Het pad is spoedig afgesloten en we moeten over grote stenen naar beneden klauteren, niet zonder gevaar. Op het strand kijken we tegen de hoge kust op (foto). Het strand ligt vol stenen, sommigen zijn heel fraai van kleur. Lopen daarop valt niet mee, maar wat verder is een mooi pad dat langs de spoorbaan naar de volgende plaats Harrington loopt (foto). Even voorbij Harrington blijft de spoorbaan boven en worden wij weer naar het strand gedwongen. Best mooi met grote leisteenplateaus maar ook stenen in allerlei formaten. Daarover lopen is moeilijk en het schiet niet op. Over de rails lopen durven we niet, er staat een boete van 1000 op. Af en toe ga ik naar boven om te kijken of er misschien een pad langs de rails is. Eens lukt het maar na 5 minuten stopt het weer. Ik vind daar afdalen te moeilijk en ga terug, maar Kees verrekt dat. Hij glijdt direct een stukje naar beneden (foto) en dan moet het moeilijkste nog komen. Ook Kees klimt dan maar weer omhoog en gaat mee terug. Later probeer ik het nog eens en dan blijkt er wel een mooi pad (foto). Bij het dorpje Parton is de spoorbaan geheel afgesloten en proberen wij bij een viaductje er af te komen. Kees gaat goed, maar ik blijf met mijn voet in een draad hangen en val achterover op de weg. Gelukkig vangt de rugzak mijn val op. In Parton rusten we voor een gesloten pub. Kees heeft nog stukken chocola van gisteravond, smaakt uitstekend.
Het zonnetje verschijnt en om half vier belanden we in Whitehaven. Dit is een echt stadje met 25.000 inwoners en een gezellig centrum met winkels. Wij zien een Costa en genieten even later van een cappuccino met gebak.
Dan naar de VVV voor een beschrijving van een route naar St. Bees. We krijgen een aardige kaart van een enthousiaste medewerkster. Volgens haar is het een fantastisch mooie wandeling, voor iedereen te doen en heel goed aangegeven. We gaan meteen op pad. Bij de haven (foto) moeten we direct een groot aantal trappen op. We kijken uit over het stadje (foto). De toren op de voorgrond is “The Candlestick”. het is een ventilatieschoorsteen van de kolenmijnen die hier waren. Ze lagen hier tot 6 m onder zeeniveau. We zijn dicht bij het Haig Colliery Museum (foto). Dit was de laatste werkende kolenmijn van Whitehaven en gesloten in 1986. De harde wind vanuit zee is hier boven heel goed merkbaar. Kees belt naar de B&B in St. Bees dat we na half 8 zullen arriveren. Het goede pad zijn we binnen de kortste keren kwijt, maar we weten dat we langs de zee moeten. De kliffen met de zee is een schitterend gezicht (foto). Tot onze schrik komt het pad tot op een halve meter van de afgrond. Vanuit de ooghoeken kijk ik angstig in de gapende diepte met de schuimende zee. De wind giert versterkt tegen de klif over de rand en werpt ons opzij. Ik durf niet tegen de wind in te leunen bang dat hij weg zou vallen en ik naar beneden donder. Gelukkig gaat het pad iets verder weg van de klif. Maar regelmatig keren we terug naar de volgende afgrond, dikwijls weer maar op een halve meter van de diepte. Het pad is vaak modderig en moeten we soms een geïmproviseerd trappetje op. Gelukkig wennen we er een beetje aan. We bereiken het punt waar de Coast-to-Coast (C2C) route uit St. Bees oostwaarts richting Sandwith gaat (foto). Het uitzicht naar Whitehaven is ook prachtig (foto).
Vanaf nu lopen we het C2C voetpad. We passeren het St. Bees Lighthouse (foto) uit 1718, maar de toren is van 1825 na een brand. Het staat ruim 100 m boven zeeniveau. Dreigende wolken pakken zich samen, maar het drijft over. Het pad lokt ons tussen de koeien door (foto). Verder naar St. Bees Head. De klif is hier 60 m hoog. Iets verder moeten we steil afdalen tot bijna zeeniveau in de Fleswick Bay (foto) en daarna weer omhoog. We moeten nog veel verder door de weilanden en we worden moe. Eindelijk zien we St Bees liggen (foto). Aan zee een groot stacaravanpark. Tegenvaller 1: we moeten nog 1,5 km naar de spoorwegovergang van St. Bees. Tegenvaller 2: we moeten nog eens 10 minuten omhoog lopen naar het Fairladies Barn Guest House. Natuurlijk te verwaarlozen, maar na 37 km hakt het er nog in. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar en de kamer is aardig. Kees vraagt naar een ‘pub’ waar ze pie hebben. Hij begrijpt niet wat Kees bedoelt met ‘pub’??. Kees wijst op de pub “Oldfellows Arms” aan de overkant. “Oh, a pub [uitspraak poeb]”. Hij regelt gelijk de pie over een half uur. Heerlijk snel gedoucht en dan naar de pub. De pie is prima. Daarna nog een aantal ales aan de bar om het einde te vieren (foto). We vragen nog of de vertrektijd 10.20 klopt want we mogen die trein niet missen. Ja die is goed als de trein niet gecancelled is. We schrikken, maar gelukkig gebeurt dat zeer zelden.

Reactie: Loek & Mia, bedankt voor jullie enthousiaste reacties. Op de laatste foto kan je volgens mij wel degelijk mijn ‘baard’ bespeuren. De volgende tocht zal de Coast-to-Coast kunnen zijn in 2012. Maar eerst nog de 4-daagse. Groeten.