Nabeschouwing en dankwoord

Ruim 4 weken zijn verstreken na ons Coast-to-Coast avontuur. Ik ben inmiddels weer gewend aan het ‘normale’ leven. De foto’s op de website zijn op volgorde gezet en van onderschriften voorzien. De dagteksten zijn gecorrigeerd en aangevuld. Tijd dus voor een nabeschouwing.

De tocht was totaal anders dan Hadrian’s Wall (2011) of de tocht naar Santiago (2006-2008 in 4 delen) in de zin dat het parcours deels veel zwaarder (i.h.b. het Lake district) en veel moeilijker (het vinden van het juiste pad) was. Achteraf heb ik grote moeite uit te leggen waarom wij zoveel moeite hadden in het volgen van goede pad, in het bijzonder in de Moors. Zelfs nu begrijp ik zelf nog nauwelijks hoe het mogelijk is dat, als je een weliswaar zeer modderig pad in de Moors volgt, je toch verdwaalt en niet precies weet waar je bent. Een probleem is dat je een smal pad alleen maar kunt zien waar het verderop loopt als het niet door een bocht of een kleine verhoging in het veld uit het zicht is verdwenen. Het gebeurt dikwijls dat je, zoals zo velen voor jou, wat gaat afwijken van het pad omdat het vrijwel onbegaanbaar is. Je raakt daardoor steeds verder weg van dat pad en je loopt jezelf vast in echt moeras. Een andere oorzaak is dat je regelmatig op een twee- of driesprong komt die ongeveer wel in de verwachte richting loopt maar later blijkt steeds verder te gaan afwijken. Dat maakt dat je heel goed moet opletten, maar dat kost weer veel tijd en drukt je gemiddelde. Maar het zijn juist die moeilijkheden en inspanningen die de tocht zo aantrekkelijk maken. Anders dan op “asfalt lopen” ben je intensief bezig met de tocht en vliegt de tijd. Daarbij helpt dat de omgeving prachtig is, ook bij minder mooi weer. Het geeft mij wel degelijk een kick dat ik zoiets nog kan.

Omdat het aantal mogelijke pleisterplaatsen beperkt is volgen de meeste wandelaars ongeveer dezelfde etappes, en wel die beschreven zijn door Wainwright. Daardoor ontmoet je vaak dezelfde mensen. De tocht is ook populair buiten Engeland. Zo hadden wij contacten met de Canadezen Bruce en Lorne (Lorne brak zijn enkel op de 1e dag), een stel uit Californië (zij heeft een breuk in de voet opgelopen, hij liep na een paar dagen een beetje mank), een Amerikaans echtpaar (zij was eigenwijs, klein en dik en liep met de rugzak, hij was zichtbaar ongelukkig en antwoordde op de vraag van Kees of ze getrouwd waren “te lang”), een jong koppel uit de Filippijnen en 1 Nederlander. Verder hadden we o.a. contact met de Engelsen Brian en Peter uit Londen, 2 vrouwen uit Londen, een vader met zijn 2 zonen, een echtpaar dat de C2C liep als voorbereiding op de Rocky Mountains, Norman & Angela (echtpaar uit de buurt van Grasmere), een echtpaar uit de buurt van Robin Hood’s Bay.

Kort na de tocht heb ik via email contact gehad met de Londenaar Brian Ingham (met hem en zijn vriend Peter zijn we een aantal dagen opgetrokken) en met de Canadees Bruce Graham (ook hem hebben we een aantal keren ontmoet; zijn vriend Lorne brak al op de 1e dag zijn enkel en moest terug naar Canada). Van beide heb ik een aantal foto’s ontvangen waarvoor mijn dank. Vier foto’s heb ik met hun toestemming opgenomen. Bruce heeft al veel wandeltochten volbracht. Op zijn website http://community.webshots.com/user/cdnwalker heeft hij 35 albums met foto’s van zijn wandeltochten.

Ook wil ik nog bedanken voor de reacties die na 20 mei nog zijn binnengekomen: Loek & Mia 2x (nee ik heb nog geen nieuwe wandelplannen, afgezien van de 4x 30 km van de Vierdaagse; nogmaals bedankt voor jullie trouwe medeleven), Will Bloemen en Pien van Gaalen (het is leuk reacties te krijgen van medestoklopers).

Zo'n C2C tocht als wij gedaan hebben is geen goedkope onderneming. Ik wil Rita, Toine (postuum), Cilli, Mieke, Hanny, Henk en Trees ook op deze manier bedanken dat jullie dat mogelijk gemaakt hebben.

Ik wil Kees bedanken dat hij ondanks de hekel die hij heeft aan moeilijke beklimmingen, afdalingen en modderige paden uiteindelijk toch de moed opbracht om NIET te stoppen. Tenslotte, maar zeker niet als minste, moet ik Ine bedanken dat ze alleen thuis moest blijven en toch elke dag opgewekt aan de telefoon kwam. Het maakte de tocht een stuk gemakkelijker.